Afgelopen november is het drie jaar geleden dat ik met de levensrichtlijnen van George Jelinek aan de slag ging. Wat begon als een onzekere reis door het onbekende, is nu een absurd normaal leven geworden: in bijna alle opzichten. Afgelopen driekwart jaar werkte ik veertig uur in de week (wat een beetje saai is geworden), had en hield ik een vriendin (relatie is nog steeds leuk) en ben ik na de zomer gestopt met zwemmen en weer gaan hardlopen. En daar had ik een hard hoofd in. Ik was namelijk nog altijd bang dat de bijkomende stress een schub zou veroorzaken. Maar angst alleen is in dit geval een slechte raadgever. Op een avondje duurloop heb ik het, aan het eind, op een sprintje gezet. En nog nooit was het zo fantastisch om met met mijn hele lichaam tot het uiterste te gaan.
Een schub bleef uit (de laatste was 2,5 jaar geleden) en in november liep ik de ENCI-bergloop: 4500 meter in minder dan 23 minuten (was ik erg trots op). Nu ben ik aan het trainen voor de wedstrijd Maastricht Mooiste 15km, en dan wil ik tegen mijzelf lopen. In 2010, het jaar van mijn diagnose, liep ik de wedstrijd al eens in netto 1:18 en ik ga nu voor 1:15. Mijn oude neurollog loopt ook in de wedstrijd mee, maar die rent nog sneller… Wat ik met al mijn cijfers en afstanden wil zeggen, is dat – in tegenstelling tot wat ik eerder schreef- je toch op veel punten weer de oude kan worden. Of zelfs nog wat beter. En als het niet volledig lichamelijk is, dan geestelijk zeker. Overigens heb ik besloten om een dag in de week minder te werken. Aangezien in tegenwoordig eet om te leven (ipv omgekeerd), leek het me verstandig om ook te gaan werken om te leven.
De titel van dit bericht brengt een wat donkere teneur met zich mee. Terwijl dat eigenlijk niet bedoeld is. In een vorige post schreef ik (ook in relatie tot sporten) “Je moet eigenlijk accepteren dat je niet meer zo actief kan leven als voorheen. Ik heb dit zelf pas onlangs onderkend.” En dit is nog steeds, maar eigenlijk merk ik dat mijn lichaam nog steeds sterker wordt. Ik heb minder rust nodig na mijn werk en mijn sportprestaties worden ook steeds beter. Ik denk er nu zelfs over na om binnenkort aan een hardloopwedstrijd mee te doen. Ik heb dat al eens gedaan voordat ik de diagnose MS kreeg, maar ik vond dit toen zo’n stressvolle ervaring dat ik nog tot voor kort dacht, dat nog een keer in een wedstrijd participeren mogelijk een schub zou opwekken. Dat gevoel heb ik nu niet meer en ik ben ook zeker dat het geen overmoed is. Langzaam bekruipt me ook het besef dat ik al 2,5 jaar de OMS-levensstijl volg en geen medicijnen gebruik. En dat dit me bepaald geen windeieren heeft gelegd. Dus voor alle MS-ers die op hetzelfde pad zitten: houd vol en heb geduld! (En natuurlijk niet smokkelen…)
Vier maanden voordat ik de diagnose MS kreeg liep ik elke week 15 kilometer hard. Na mijn zomerschub in dat jaar (2010), mocht ik blij zijn als ik het einde van de straat haalde. Toch heb ik vandaag voor het eerst in tijden weer ongeveer 10 kilometer hard gelopen in iets meer dan een uur, en zonder restklachten nog wel (ook erna). Dit heb ik aan maar een ding te danken: het Jelinek-dieet. Goed, ik eet dan wel geen zuivel en vlees meer, maar dat heb ik er graag voor over. Of zoals mijn neuroloog onlangs zei “het werkt voor je, dus ga er mee door”. Ondertussen voel ik me super, zij het wat moe van het lopen 😉
MS overwinnen met levensstijl
