Sinds ik met MS gediagnosticeerd ben (2010) heb ik veel gedaan aan stress management.
- Ik begon met mediteren (werkte niet zo)
- Nam elke dag 2-3 eetlepels lijnzaadolie.
- Zegde mijn baan op (was niet stressvol, maar veroorzaakte wel veel stress) en
- Na een aantal jaren las ik en paste ik De kracht van het NU toe van Eckhart Tolle: een soort mindfulness.
Zoals ik ook beschrijf in Multiple sclerose? Zet ‘m op! zegt Tolle eigenlijk drie dingen.
- Denk niet aan gebeurtenissen in het verleden, die kun je niet meer veranderen. Het levert alleen maar stress op.
- Denk niet aan mogelijke (onwerkelijke) gebeurtenissen in de toekomst, die kun je niet beïnvloeden. Het is alleen maar piekeren.
- Alleen het NU kun je beïnvloeden en de energie die je overhoudt van punt 1 en 2 kun je daar insteken.
Zelf ben ik ook geen heilige en als je de kracht van het NU niet steeds toepast, verdwijnt het vanzelf naar de achtergrond. Zo ook bij mij deze ochtend. Ik was om 5.40 opgestaan om de trein te nemen. Kopje koffie, broodjes smeren, tandenpoetsen en 5 minuten te laat weg gaan, dus sprintje naar de metro die er niet meteen was
Je bent pas te laat, als je te laat bent
Dat metroritje ging aller traagst en ik werd steeds zenuwachtiger dat ik de trein niet zo halen. Toen herinnerde ik me dat ik hier vroeger een trucje voor had: je bent pas te laat, als je voorbij de tijd van de afspraak bent. (Dit werkt goed bij tandartsafspraken.)
Ik ben niet te laat, ik ben niet te laat, ik ben niet te laat…
Als een soort mantra begon ik mezelf toe te spreken: ik ben niet te laat, ik ben niet te laat, ik ben niet te laat. En ik kalmeerde weer wat. Het was ook waar. Op dat moment was ik nog steeds niet te laat. Te laat zijn zou pas in de toekomst gebeuren.
De trein ging om 7u en de metro kwam om 6.58 aan. Als een malle ben ik naar de trein gerend. Hijgend vroeg ik de conducteur buiten naar mijn zitplaats. Eenmaal binnen, zou de trein pas 5 minuten later vertrekken.
Op naar het strand!